رباعی شمارهٔ ۹۹

تا کی باشی ز عافیت در پرهیز
با خلق به آشتی و با خود به ستیز؟
ای خفتۀ بی خبر اگر مرده نه‏ای
روز آمد و رفت، تا به کی خُسبی؟ خیز!