شمارهٔ ۱۰

عطار / مختارنامه / باب بیست و هفتم: در نومیدی و به عجز معترف شدن

عمری به هوس نخل معانی بستم
گفتم که مگر ز هر حسابی رستم
اکنون لوحی که لوح محفوظم بود
از اشک بشستم و قلم بشکستم