غزل شمارهٔ ۲۲۱
ای در دلم آتش عشق تو صد الم
هر یک الم نشانهٔ چندین هزار غم
وصل تو زود رفت و فراق تو دیر ماند
فریاد ازین عقوبت و عمر کم!
دانی کدام روز عدم شد وجود ما؟
روزی که عاشقی به وجود آمد از عدم
گویند درد عشق به درمان نمی‌رسد
من چون زیم که عاشقم و دردمند هم
ماییم و نیم‌جانی و هر دم هزار آه
اینک به باد می‌رود آن دم به دم
چون آب زندگی‌ست قدم تا به فرق سر
خواهم درون جان کنمت فرق تا قدم
ای پادشاه حسن، هلالی گدای توست
خواهم که سوی او گذری از ره کرم