رباعی شمارهٔ ۳۶

اوحدی / دیوان اشعار / رباعیات

رویت، که به خوبی گل خندان منست
آرامگهش دل چو زندان منست
نیکش بگزدیدند به دندان، گر چه
گفتم که: همین نیک به دندان منست