غزل شمارهٔ ۲۷
ای شوخ، مکش عاشق خونین‌جگری را
شوخی مکن، انگار که کشتی دگری را
خواهی که ز هر سو نظری سوی تو باشد
زنهار! مرنجان دل صاحب‌نظری را
زین پیر فلک هیچ کسی یاد ندارد
ای تازه جوان، همچو تو زیبا پسری را
روزی که در وصل به رویم بگشایی
از عالم بالا بگشایند دری را
سر خاک شده از سجدهٔ آن کافر بدکیش
تا چند پرستم ز خدا بی‌خبری را؟
از گوشهٔ میخانه برون آی، هلالی
شاید که ببینم بت جلوه‌گری را