رباعی شمارهٔ ۱۲۷

دنیا چو رباط و ما در او مهمانیم
تا ظن نبری که ما در او می‏مانیم
در هر دو جهان خدای می‏ماند و بس
باقی همه کل من علیها فان‏ایم