غزل شمارهٔ ۷۰
شیشهٔ می دور از آن لب‌های می‌گون می‌گریست
تا دل خود را دمی خالی کند خون می‌گریست
دوش بر سوز دل من گریه‌ها می‌کرد شمع
چشم من آن گریه را می‌دید و افزون می‌گریست
آن نه شب بود در ایام لیلی هر صباح
آسمان شب تا سحر بر حال مجنون می‌گریست
سیل در هامون، صدا در کوه، می‌دانی چه بود؟
از غم من کوه می‌نالید و هامون می‌گریست
چیست دامان سپهر امروز پرخون از شفق؟
غالباً امشب ز درد عشق گردون می‌گریست
بر رخ زردم ببین خط‌های اشک سرخ را
این نشانی‌هاست که امشب چشم من خون می‌گریست
شب که می‌خواندی هلالی را و می‌راندی به ناز
در درون پیش تو می‌خندید و بیرون می‌گریست