رباعی شمارهٔ ۱۱۹۵

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

تا زلف ترا به جان و دل بنده شدیم
چون زلف بس جمع و پراکنده شدیم
ارواح ترا سجده‌کنان میگویند
چون پیش تو مردیم همه زنده شدیم