رباعی شمارهٔ ۱۴

اوحدی / دیوان اشعار / رباعیات

جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟
وان حقهٔ لعل خالی از خنده چراست؟
روی تو بکندند، نگوید پدرت
در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟