رباعی شمارهٔ ۱۷۸۷

مولوی / دیوان شمس / رباعیات

جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای
چون برگ گل اندر شکرم داشته‌ای
امروز مرا خنده فرو می‌گیرد
تا در دهنم چه خنده‌ها کاشته‌ای