غزل شمارهٔ ۱۵۶۴
ای که هستی به علم برهانی
عالم عالم سخندانی
گر بدانی که ما چه میگوئیم
علم خود را به علم کی خوانی
مفلسی از کمال دانایی
گر تو دانا به علم برهانی